Strona główna > Bank wiedzy

• Rodzaje chelatów żelaza
  • Chelat żelaza EDTA
  • Chelat żelaza DTPA
  • Chelat żelaza EDDHA
• Wydajność produktów

Istnieją różne rodzaje chelatu żelaza, a każdy z nich ma specyficzne właściwości. Duży wpływ na siłę chelatu żelaza ma pH roztworu, w którym się znajduje, a więc pH mat z substratem lub gleby. Ponieważ w środowisku korzeni mogą występować różne poziomy pH, na rynku dostępne są różne chelaty żelaza.

---

EDTA

---

3-6

---

DTPA

---

3-6,5

---

EDDHA

---

3-10

Istnieją różne rodzaje chelatu żelaza, a każdy z nich ma specyficzne właściwości. Duży wpływ na siłę chelatu żelaza ma pH roztworu, w którym się znajduje, a więc pH mat z substratem lub gleby. Ponieważ w środowisku korzeni mogą występować różne poziomy pH, na rynku dostępne są różne chelaty żelaza.

Sprawą kluczową w kwestii chelatu żelaza jest jego stabilność. Jeśli chelat żelaza traci stabilność, oznacza to, że nie jest wystarczająco silny, aby utrzymać żelazo w roztworze. W konsekwencji żelazo szybko się wytrąca, co skutkuje zmniejszeniem ilości żelaza w roślinie. Żelazo wytrącone przez zbyt niskie lub zbyt wysokie pH staje się żelazem trójwartościowym: Fe² zmienia się w Fe³. Fe³ (jest ono utlenione). Wybór odpowiedniego chelatu ma więc ogromne znaczenie.

Z dostępnych na rynku chelatów żelaza EDTA jest wersją najsłabszą. Z tego względu zaleca się często jedynie do nawożenia liści. Oprócz EDTA istnieją też inne warianty, takie jak HEDTA, o niemalże takich samych właściwościach.

DTPA to najczęściej używany chelat żelaza. W przypadku większości upraw pH nie przekracza wartości 6,5. Żelazo DTPA pozostaje wtedy stabilne, a zarazem dostępne dla rośliny. Występują dwa typy płynnego żelaza DTPA: 3% i 6%. Dużą różnicę między wariantem 3% a 6% stanowi użycie dużej ilości sodu przy produkcji 3% żelaza DTPA. Do produkcji 6% żelaza DTPA używa się dużej ilości amonu. Przy różnych uprawach sód stanowi sól akumulującą się z biegiem czasu, co w pewnym momencie może stać się źródłem problemów. Aby je wykluczyć, często doradza się użycie 6% żelaza DTPA. Minusem 6% żelaza DTPA, są wyższe koszty produkcji, a więc wyższa cena 6% żelaza DTPA niż wariantu 3%.

Gdy pH w uprawie osiąga lub przekracza wartość 6,5, zaleca się częściowe lub całkowite przejście na chelat żelaza EDDHA (czerwone żelazo). EDDHA zachowuje stabilność do poziomu pH przekraczającego 10. Chelaty żelaza EDDHA są dostępne na rynku pod wieloma nazwami. Na pierwszy rzut oka ich właściwości zdają się być identyczne, ale przy chelacie żelaza EDDHA znaczenie ma postać chelatu. Chelaty żelaza EDDHA zawsze składają się bowiem z mieszanki trzech różnych postaci. Przedstawiono je na poniższej ilustracji.

Z przedstawionych obok postaci EDDHA najbardziej stabilna jest pierwsza od góry. Tę formę chelatu żelaza EDDHA określa się jako „orto-orto”. Dwa pozostałe typy to kolejno „orto-para” i „para-para” EDDHA. Ponieważ wszystkie rodzaje czerwonego żelaza (EDDHA) obecne na rynku składają się z tych trzech postaci, ważne jest, aby wybrać produkt, w którym zawartość orto-orto jest najwyższa.

Przykładem do zobrazowania wydajności produktów może być produkt A, chelat żelaza EDDHA z 6% chelatu żelaza, z czego 4% stanowi postać orto-orto. Oznacza to, że produkt oferuje 4% stabilnego chelatu żelaza. Nie oznacza to jednak, że roślina w ogóle nie ma dostępu do pozostałych 2%, lecz to 2% szybko się wytrąci, a jego wydajność będzie dużo niższa. Jeśli jednak powyższy produkt zostanie zastąpiony produktem B, chelatem EDDHA z 6% chelatu żelaza, z których tylko 2% ma postać orto-orto, oznacza to, że pozostałe 4% chelatu żelaza będzie dużo mniej stabilne, a więc szybciej się wytrąci.

Wydajność tego produktu jest więc dużo niższa. Mówiąc najprościej, trzeba będzie zużyć około dwa razy więcej produktu B niż produktu A, aby uzyskać taki sam poziom żelaza w roślinach. W praktyce produkt B będzie więc tańszy niż produkt A.

Potrzebujesz porady? Wypełnij formularz kontaktowy! Nasz specjalista skontaktuje się z Tobą tak szybko, jak to możliwe.