Strona główna > Bank wiedzy​​​​

Potas  |  Wapń  |   Magnez  |  Fosfor  |  Azot  |  Siarka  |  Żelazo  |  Molibden  |  Miedź  |  Cynk  |  Mangan  |  Bor

Potas odgrywa różne role w wewnętrznych procesach rośliny. Jest istotny dla gospodarki wodnej; odpowiada za otwieranie i zamykanie aparatów szparkowych. Ponadto zapewnia komórkom roślinnym wytrzymałość i odpowiednią strukturę.

Zbyt niski poziom potasu wpływa na gospodarkę wodną rośliny, na przykład na parowanie. To sprawia, że roślina w suchych warunkach wiotczeje i zwisa. Krawędzie liści mogą przez to żółknąć i obumierać. Najpierw dzieje się tak ze starszymi liśćmi. Dodatkowo łodygi robią się cieńsze, a pąki kwiatowe i owoce – mniejsze. 

Dowiedz się więcej o niedoborach potasu u roślin.

Zbyt wysoki poziom potasu często występuje w połączeniu z niedoborem wapnia i magnezu, ponieważ utrudnia pobieranie tych pierwiastków.

Wapń jest ważny zwłaszcza ze względu na proces wzrostu rośliny. Odgrywa kluczową rolę przy podziale komórek i wzmacnia ściany oraz błony komórkowe, dzięki którym roślina zachowuje stabilność. Wapń należy do pierwiastków niemobilnych. Dlatego też wokół korzeni zawsze powinno być go wystarczająco dużo, aby roślina mogła pobierać odpowiednią ilość. 

Wapń ma duże znaczenie przez cały okres wzrostu rośliny, ale najbardziej jest jej potrzebny podczas podziału komórek i w okresach szybkiego i silnego wzrostu.

Zbyt niski poziom wapnia objawia się przede wszystkim w najmniej parujących częściach rośliny. Prowadzi do niedojrzałości, na przykład małych kwiatów. Na młodych liściach, kwiatach i owocach pojawiają się też szkliste miejsca, a krawędzie liści mogą obumierać. Innym skutkiem niedoboru wapnia jest sucha zgnilizna wierzchołkowa. Z powodu braku wapnia komórki nie mogą pobierać wystarczającej ilości wody, co prowadzi do ich zamierania. Tak powstaje brązowa plama u dołu owocu. 

Dowiedz się więcej o niedoborach wapnia u roślin.

Zbyt wysoki poziom wapnia spowalnia wzrost rośliny. Sprawia bowiem, że inne składniki odżywcze – a zwłaszcza żelazo i magnez – gorzej się wchłaniają.

Magnez to najważniejszy pierwiastek w procesie powstawania chlorofilu, jest więc absolutnie niezbędny roślinom. Stanowi również budulec enzymów i ścian komórkowych, przez co zapewnia roślinie wytrzymałość. 

Zbyt niski poziom magnezu zmniejsza tempo produkcji chlorofilu i zwiększa tempo jego rozkładu w starych liściach, co sprawia, że liście żółkną pomiędzy nerwami. Jeśli niedobór się utrzymuje, żółkną również młodsze liście. Niedobór magnezu często jest wywołany nadmiarem potasu lub wapnia. 

Dowiedz się więcej o niedoborach magnezu u roślin.

Zbyt wysoki poziom magnezu często występuje w połączeniu z niedoborem wapnia, magnez utrudnia bowiem jego pobieranie.

Fosfor jest istotny dla transportu energii w komórkach rośliny. Stanowi budulec ścian komórkowych, DNA i różnego rodzaju protein, enzymów, białek oraz innych związków organicznych w roślinie. Dlatego też pierwiastek ten ma znaczenie dla kształtowania się korzeni, pąków, kwiatów i nasion. Dodatkowo, fosfor stymuluje wzrost korzeni. 

Zbyt niski poziom fosforu sprawia, że starsze liście robią się ciemnofioletowe. Roślina produkuje też mniej korzeni, a te już istniejące gorzej się rozwijają. 

Dowiedz się więcej o niedoborach fosforu u roślin.

Zbyt wysoki poziom fosforu często występuje w połączeniu z niedoborem cynku, miedzi i magnezu, ponieważ utrudnia pobieranie tych pierwiastków.

Azot odgrywa znaczącą rolę w przemianie materii rośliny i przy produkcji białek i chlorofilu. Wspomaga też rozwój wegetatywny rośliny. 

Zbyt niski poziom azotu sprawia, że cały liść – łącznie z nerwami – robi się żółty. Najpierw żółkną starsze liście. Wzrost nadziemnej części rośliny również zostaje zahamowany, a to powoduje z kolei silny wzrost korzeni. 

Dowiedz się więcej o niedoborach azotu u roślin.

Zbyt wysoki poziom azotu zasadniczo nie ma negatywnego wpływu na rośliny, ale obniża ich odporność.

Siarka i azot wspólnie dbają o wytwarzanie białek w roślinie. Białka te mają znaczenie przy wytwarzaniu chlorofilu, który z kolei jest ważny dla fotosyntezy. Siarka wspiera też wzrost korzeni i korzystnie wpływa na twardość rośliny. Jest też składnikiem jej substancji zapachowych. 

Zbyt niski poziom siarki zmniejsza i spowalnia wzrost. Niedobór objawia się również żółknięciem całych liści: najpierw młodych, a potem także starszych. 

Dowiedz się więcej o niedoborach siarki u roślin.

Zbyt wysoki poziom azotu zasadniczo nie ma negatywnego wpływu na rośliny, ale obniża ich odporność.

Siarka i azot wspólnie dbają o wytwarzanie białek w roślinie. Białka te mają znaczenie przy wytwarzaniu chlorofilu, który z kolei jest ważny dla fotosyntezy. Siarka wspiera też wzrost korzeni i korzystnie wpływa na twardość rośliny. Jest też składnikiem jej substancji zapachowych. 

Zbyt niski poziom siarki zmniejsza i spowalnia wzrost. Niedobór objawia się również żółknięciem całych liści: najpierw młodych, a potem także starszych. 

Dowiedz się więcej o niedoborach siarki u roślin.

Zbyt wysoki poziom siarki hamuje wzrost rośliny, ponieważ zwiększa stężenie soli w odżywiającej ją wodzie. Roślina może też pociemnieć.

Żelazo pozwala roślinie wytwarzać chlorofil, co z kolei umożliwia fotosyntezę. Pierwiastek ten wpływa również znacząco na gospodarkę energetyczną i rozwój merystemu wierzchołkowego korzeni roślin. 

Zbyt niski poziom żelaza powoduje rozkład chlorofilu w najmłodszych liściach na wierzchołku rośliny. Przez to liście rośliny stają się coraz jaśniejsze: zwykle robią się jasnozielone, ale zdarzają się też żółte lub nawet białe. Nerwy liścia pozostają zielone. Niedobór żelaza często występuje w połączeniu z nadmiarem manganu, pierwiastki te wypierają się nawzajem. 

Dowiedz się więcej o niedoborach żelaza u roślin.

Zbyt wysoki poziom żelaza prowadzi z kolei do niedoboru manganu.

Molibden jest potrzebny do tworzenia różnego rodzaju enzymów, koniecznych przy powstawaniu białek. Jest też budulcem określonych hormonów roślinnych. 

Zbyt niski poziom molibdenu widać przede wszystkim na najmłodszych liściach rośliny. Pozostają one małe, żółkną między nerwami i mogą się skręcać. Na starszych liściach również mogą pojawić się objawy niedoborów: przyjmują postać żółtych przebarwień. 

Dowiedz się więcej o niedoborach molibdenu u roślin.

Zbyt wysoki poziom molibdenu powoduje niedobór miedzi, pierwiastki te nie łączą się zbyt dobrze. Nadmiar tego pierwiastka powoduje też żółknięcie upraw. Niedobór molibdenu jest jednak rzadkim zjawiskiem.

Miedź wspomaga syntezę białek w roślinie. Białka mają znaczenie przy wytwarzaniu chlorofilu, który z kolei jest ważny dla fotosyntezy. Miedź wzmacnia również ściany komórkowe, co zwiększa odporność rośliny. Dodatkowo miedź wspomaga formowanie się witamin i drewnienie części roślin. 

Zbyt niski poziom miedzi może prowadzić do rozkładu chlorofilu, przez co liść żółknie lub szarzeje między nerwami. Rośliny zwisają wtedy zwiotczałe. Niedobór miedzi utrudnia również roślinie kwitnienie: pąki, merystemy i pędy obumierają. 

Dowiedz się więcej o niedoborach miedzi u roślin.

Zbyt wysoki poziom miedzi zdarza się rzadko. Jeśli jednak występuje, to zwykle w połączeniu z niedoborem żelaza, bowiem zbyt duża ilość miedzi utrudnia jego pobieranie.

Zbyt niski poziom cynku można stwierdzić przede wszystkim po najmłodszych liściach na czubku rośliny. Powstają na nich plamy chlorotyczne. Innym skutkiem niedoboru cynku może być niedostateczny wzrost rośliny, a nawet jej karłowatość. 

Dowiedz się więcej o niedoborach cynku u roślin.

Zbyt wysoki poziom cynku często prowadzi do niedoboru żelaza. Liście rośliny żółkną, zwłaszcza na wierzchołku.

Mangan dba o prawidłowy podział komórek, fotosyntezę i przemianę materii w roślinie. Jest też budulcem enzymów i ligniny. Jest to substancja, która wzmacnia ściany komórkowe, co sprawia, że roślina jest stabilna.

Zbyt niski poziom manganu prowadzi do zmniejszenia wzrostu korzeni, zahamowania wzrostu liści, a następnie – do ich obumierania. Sprawia też, że chlorofil w liściach rośliny ulega rozkładowi, przez co liście żółkną. Niedobór manganu pojawia się tuż pod wierzchołkiem rośliny. Często występuje w połączeniu z nadmiarem żelaza, pierwiastki te wypierają się nawzajem.

Dowiedz się więcej o niedoborach manganu u roślin.

Zbyt wysoki poziom manganu prowadzi z kolei do niedoboru żelaza. W konsekwencji na starszych liściach pojawiają się ciemne plamy.

Bor odgrywa ważną rolę w różnych procesach przemiany materii. Oprócz tego stanowi budulec ścian komórkowych i enzymów odpowiedzialnych za podział komórek. Dodatkowo bor wspomaga rozwój merystemów wierzchołkowych rośliny.

Zbyt niski poziom boru sprawia, że rośliny są podatne na złamania, ponieważ zniekształca błony komórkowe. To narusza mechanizm pobierania rośliny i merystem wierzchołkowy przestaje rosnąć. Pojawiają się również deformacje młodych liści i owoców. 

Dowiedz się więcej o niedoborach boru u roślin.

Zbyt wysoki poziom boru prowadzi do przebarwień i miejscowego wysychania liści. Innym objawem są wybrzuszenia na liściach.

Aby poprawić rozpuszczalność składników odżywczych i w ten sposób jak najlepiej zapobiegać objawom niedoborów, można rozważyć podawanie tych składników w formie chelatów. Są to pierwiastki organiczne, które chwytają składniki odżywcze niczym pazur, dzięki czemu pozostają one w roztworze – a więc roślina może je pobierać. Nasi specjaliści od nawozów chętnie udzielą porady w tym zakresie.

Potrzebujesz porady? Wypełnij formularz kontaktowy! Nasz specjalista skontaktuje się z Tobą tak szybko, jak to możliwe.