Strona główna > Bank wiedzy

Zarówno Nesidiocoris jak i Macrolophus pochodzą z rodziny Miridae, są zatem ze sobą spokrewnione. Pomimo to znacznie różnią się od siebie pod kątem zachowania jak i wyglądu. 

Pluskwiaki z rodziny Miridae są wszystkożerne. Oznacza to, że mogą być one używane jako naturalni wrogowie, ale również żywią się materiałem roślinnym w sytuacji braku żywiciela. Zwłaszcza latem, kiedy pluskwiaki rozwijają się szybko i są licznie obecne w uprawie, może wystąpić niedobór pokarmu, przez co zaczynają żerować na częściach roślin. Ponieważ Nesidiocoris rozmnaża się szybciej i jest silniejszym naturalnym wrogiem niż Macrolophus (zjada więcej szkodników w krótkim okresie czasu), ilość szkodników w jego obecności zmniejsza się na tyle szybko, że Nesidiocoris jest szybciej zmuszony do żerowania na materiale roślinnym. Można zauważyć również, że podczas gdy Nesidiocoris żeruje głównie na górnych częściach rośliny, Macrolophus przebywa na całości roślin i częściej go też widać na dolnych częściach roślin.

Nesidiocoris jest bardzo podobny wizualnie do Macrolophusa, zwłaszcza w stadium nimfy. Jedyna różnica na tym etapie to czułki: u Nesidiocorisa są czarne, a u Macrolophusa — żółte.

Zdecydowanie łatwiej odróżnić od siebie dorosłe osobniki. Tylko pierwszy segment czułków dorosłego Macrolophusa jest całkowicie czarny, podczas gdy ciało Nesidiocoris pokryte jest kilkoma czarnymi pierścieniami wzdłuż całej długości czułków. Nesidiocoris ma również czarne końcówki stawów odnóży i czarny pierścień przy głowie, skrzydła mają czarne akcenty. Dorosłe osobniki Nesidiocorus są też większe niż Macrolophus.

Chociaż Nesidiocoris tenuis jest bardzo skuteczny w walce z mączlikiem i skośnikiem pomidorowym, sam również może wyrządzać duże szkody w uprawie. Pierwszym objawem, po którym często rozpoznaje się uszkodzenia spowodowane przez Nesidiocorisa, są brązowe pierścienie na łodygach. Zaatakowane przez niego rośliny stają się kruche, a ich wzrost zostaje zahamowany. Pędy pękają a zawiązki owoców opadają. Ponadto Nesidiocoris nakłuwa także kwiaty i owoce, powodując ich deformację lub opadnięcie. Jest to szczególnie szkodliwe dla pomidora gronowego.
 

Podobieństwo Nesidiocorisa do Macrolophusa sprawia, że jego zwalczanie jest dość wymagające. Żadne środki ochrony roślin, dostępne na rynku nie są przeznaczone do jego zwalczania. Ponadto wszystkie środki ochrony roślin, które mogłyby zwalczyć na Nesidiocorisa, powodują jednocześnie szkody w populacji Macrolophusa. Jest to niepożądane — jeśli populacja Macrolophusa zmniejszy się, liczebność mączlika i skośnika gwałtownie wzrośnie.

Ponieważ Nesidiocoris występuje głównie na szczycie rośliny, niektórzy producenci decydują się na opryskiwanie górnych części roślin środkami ochrony roślin (takimi jak Mospilan, NeemAzal i Sivanto Prime). Należy pamiętać, że środki ochrony roślin również docierają do niższych partii roślin i dlatego nie stanowi to gwarancji zachowania populacji Macrolophusa.

Najlepszym momentem na walkę z Nesidiocoris jest likwidacja starej uprawy. Gdy tylko szklarnia zostanie opróżniona, konieczna jest jej dokładna dezynfekcja. Pozwala ona nie tylko pozbyć się Nesidiocorisa, lecz również zabić inne choroby oraz szkodniki. Dzięki temu nowa uprawa zostanie rozpoczęta w czystych warunkach, a ryzyko przeniesienia do niej szkodników zostanie zminimalizowane. 

Jako specjaliści Royal Brinkman stanowczo odradzamy wprowadzanie Nesidiocorisa jako naturalnego wroga mączlika bądź skośnika w krajach o klimacie umiarkowanym.

Potrzebujesz porady? Wypełnij formularz kontaktowy! Nasz specjalista skontaktuje się z Tobą tak szybko, jak to możliwe.