Dorosły chrabąszcz ma średni rozmiar od 2 do 3 cm i posiada kasztanowo-brązowe pokrywy skrzydeł. Zarówno owad dorosły jak i larwa posiadają aparat gębowy typu gryzącego. Głowa i przedplecze dorosłego osobnika pokryte są delikatnymi jasnymi włoskami. Od spodu odwłok jest czarny z białymi trójkątnymi plamami po bokach. Czułki chrabąszcza majowego mają wachlarzykowaty kształt, pełnią one ważną rolę podczas godów, dzięki znajdującym się na nich receptorom, owad odczytuje sygnały feromonowe wysyłane przez samice.

Loty godowe chrabąszcza majowego tzw. rójka, trwa do kilku tygodni, w tym czasie chrabąszcze łączą się często w duże chmary, powodując uszkodzenia wielu gatunków roślin, często gołożery (potrafią zjeść wszystkie liście z rośliny). Po odbyciu godów zapłodnione samice wykopują niewielkie norki w glebie i składają jaja ok. 20-30 cm pod ziemią. Rozwój larw chrabąszcza majowego trwa ok. 4-5 lat, w tym czasie larwa żeruje podgryzając korzenie roślin, dlatego postaci larwalne są o wiele bardziej szkodliwe niż dorosłe osobniki, a ich zwalczanie jest utrudnione, przez to, że bytują w glebie. W cyklu rozwojowym chrabąszcza majowego występują 3 stadia larwalne (pędraki), wszystkie stadia larwalne mają kremową barwę z wyraźnie wyodrębnioną brązową głową. Larwy przechodzą przepoczwarczenie się w glebie, poczwarka jest stadium niepobierającym pokarmu, jest mocno schitynizowana i odporna na większość prób zwalczania.

Dorosłe chrząszcze powodują uszkodzenia na naziemnych częściach roślin, uszkodzenia liści, często gołożery. Larwy uszkadzają korzenie, co często jest przyczyną wnikania patogenów, bakterii i grzybów i prowadzi do masowego wypadania roślin.

Kontrolowanie larw tego chrząszcza jest trudne. Z jednej strony dlatego, że nie ma dostępnych środków chemicznych przeciwko temu owadowi, a z drugiej strony dlatego, że pędraki rozwijają się w ziemi. Dobrą metodą jest więc stosowanie nicieni pasożytniczych Heterorhabditis bacteriophora, czyli Nemasys G. Nicienie aktywnie poszukują ofiary po zastosowaniu w glebie, przenikają do ciała ofiary przez naturalne otwory ciała, po dostaniu się do wnętrza owada uwalniają one symbiotyczne bakterie z rodzaju Photorhabdus. Bakterie te powodują paraliż i rozkład tkanek owada, co następuje w przeciągu kilkunastu godzin od infekcji. Zabieg z wykorzystaniem nicieni entomopatogenicznych jest najbardziej skuteczny w przypadku pierwszych stadiów larwalnych.

Potrzebujesz porady? Wypełnij formularz kontaktowy! Nasz specjalista skontaktuje się z Tobą tak szybko, jak to możliwe.